Die goesting om te werken merken we elke dag, in onze kringwinkels, bio-landbouwbedrijven, sociale restaurants, groenonderhoud, …
Voor alle betrokkenen is dit een overduidelijke win-win: werklozen worden in volwaardige tewerkstelling ingeschakeld. De latente en manifeste meerwaarde van een job – voor ieder van ons – is onomstreden.
Werk is een motor van re-integratie waarbij we denken aan groeiende zelfredzaamheid en zelfwaardering. Werk draagt bij tot een hogere levensstandaard, daling van de sociale kosten en versterkt de sociale cohesie. Naast het feit dat de (maatschappelijke) kost maar half zo groot is als zouden deze werklozen ‘voltijds werkloos’ gefinancierd worden.
Ons hoef je dus niet te overtuigen van de maatschappelijke en economische meerwaarde van het activeren van mensen. Integendeel, het aantal langdurig werklozen die toegang zouden kunnen krijgen in sociale economie ondernemingen is vele malen groter dan de groep die er vandaag aan de slag is. En neen, verplichte gemeenschapsdienst is geen oplossing.
Als Vlaanderen mensen wil laten bijdragen aan de samenleving onder het motto ‘voor wat hoort wat’ creëer dan volwaardige kansen. Enkel door middel van waardevol en betaald werk kunnen mensen opnieuw integreren in de samenleving. 64 uur straten vegen of in het vaccinatiecentrum bijspringen helpt dan misschien wel ons allemaal, maar niet de werkzoekende. Het ‘competentieversterkend’ effect is in de marge, de vrijwillige ‘goesting’ om echt te werken groeit geenszins.
Waarom dit soort dwangmaatregelen initiëren en financieren als er goeie en bestaande maatregelen bestaan zoals de sociale economie ondernemingen die aangepaste (en goedkopere!) jobs kunnen creëren?
Dus beste overheden, investeer in écht werk. Het zijn investeringen met een hoog rendement, blijkt ook uit de HIVA-studie: investeren in langdurig werklozen brengt de maatschappij jaarlijks driemaal zoveel op (DM 15/12/21). We hebben er allemaal baat bij, en de werkzoekende in de eerste plaats.
